Çarşamba, Temmuz 01, 2009

Denizhan'ı beklerken

Zordu oğlum seni beklemek. Sen o kadar bilinçli olarak içeriden bize reaksiyon veriyordun ki. Yaz o kadar sıcak, beden o kadar ağırlaşmıştı ki. En çok da artık sana kavuşmak bir o kadar yakın ve bir o kadar uzaktı ki.

Esas zor olan son 1 ay demişlerdi. Bence kastedilen olayın bedensel değil, ruhsal ağırlığı. Artık biliyorsun, bebek orada hazır, kıpır kıpır, neredeyse ayrı bir birey. Ama beklemek lazım. Ne zamana kadar? O da belirsiz. Sabret annesi, nefesini tut babası. Belki yarın, belki 15 gün sonra.
Biz anne-babalığın ilk dersini son günlerde, doğum 40. haftada da gerçekleşmeyince aldık bence. Hayat bizim kontrolümüzde değil. Beklemek, şükretmek ve sabretmek yapabileceğin tek şey. E yapabildiğimiz ve yapamadığımız günler oldu tabi. Evliyalık yolunda uzun bir yolumuz olduğu bir gerçek :)








Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...