Güle güle Dayı-dede...

Denizhan'ın anneannesinin dayısını kaybettik. Böyle yazınca çok uzak akrabalarmışız gibi görünse de, öyle değildi aslında. Sülale olamayacak kadar küçük bir aileyiz biz.
Benim çocukluktan beri bol kahkahalarıyla hatırladığım bir 2. dedemdi. Anneannemin erkek kardeşi olduğu için ilk kim uydurdu bilmem ama biz onu Dayı-dede diye çağırırdık, hem çok zekice hem de komik bir lakap. Hayat böyle işte.
Bugün en büyük kızına başsağlığı dilerken, "Babamsız olmuyor, olmuyor işte!" dedi. Doğru, tek gerçek bedenin ve de egonun geçiciliği ise bunca hırs, öfke neden? "Her şey insanlar için." Tamam da, insanoğlu ve kendim için bunlardan arınmanın zamanı yakın olsa  artık?
Bedenin geçiciliği vs. konuları henüz Denizhan'a açıklayabileceğim, ya da onun açıklama beklediği bir noktada değiliz diye düşünüyorum.
O gün gelmesin :$
Resimden: Bu resim de yayınlanacaklar listesinde, taa Temmuz başından. Bodrum'a 2 aylık tatile gitmeden önce doldurduğumuz oyuncak, erzak ve ıvır-zıvır kolimiz. Tabi ki Denizhan önce hevesini aldı, koli ardından doldu ve kapandı.