Oysa bu durum kendini "doğruluyan kehanet" ya da "tavuk yumurta ilişkisine" benziyor. Bilimsel olarak da tespit edilmiş bir olgu bu.
Kendi duygusal sorunları nedeniyle gerginlik, sıkıntı, huzursuzluk yaşayan anneler bu durumu çocuklarına yansıtabilmektedir ve bunun sonucu olarak karşılıklı bir etki-tepki mekanizması devreye girer. Bebeğin beslenmeye karşı isteksizliği annenin daha endişeli, gergin ve huzursuz olmasına yol açar. Anne bu ruh haliyle ya yeme işlemini fazla uzatır veya gereğinden erken keser ve bu da çocuğun daha fazla gergin ve sinirli olmasına yol açar.
2004 yılında yapılan bir çalışmada çocuklarıyla yeme sorunu yaşayan annelerin çocuklarıyla yakınlık kurma ve temas kurma gibi büyümeyi destekleyen davranışların azaldığını göstermiştir.
Başka çalışmalarda bu tip sorunlar yaşayan çocukların anneleriyle daha az kaliteli zaman geçirdikleri, daha az oyun oynadıklarını göstermiştir.
Sonuç olarak yeme sorunları yaşayan bebeklerin anneleri önce kendi kaygı ve sıkıntılarıyla baş etmeyi öğrenmeli, çocukla yemek dışı paylaşımlarını arttırmalı, çocuklarının özerklik duygularının gelişmesini engellememeli ve kendilerininki de dahil belli bir yeme düzenin oluşmasını sağlamalıdırlar.
Doktor sitesi'ndeki makaleden alıntı yaptım. Yazının tamamını da okumanızı öneririm, buradan okuyabilirsiniz.
E konu sonuçta bebeği de üzdüğü için oğlumun ağlayan resimleri. Ki annesinin kulağına küpe olsun, bu endişe konusunu çözsün:)
Anne babalar için endişelenmemek mümkün mü? Ona da geleceğim bir başka yazımda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yaşanan her an, hissedilen her duygu benzersiz ve "1" kerelik. Unutmamak için yazıyor ve paylaşıyorum...